Adiós, montes e prados, igrexas e campanas;
adiós, Sar y Sarela, cubiertos de enramada;
adiós, Vidán alegre, moíños e hondanadas;
Conxo, o do craustro triste i as soedades prácidas;
San Lourenzo, o escondido, cal un niño antre as ramas;
Balvís, para mi siempre de hondas remenbranzas;
Santo Domingo, donde cuanto quise descansa
-Vidas da miña vida, anacos das entrañas-;
e vós tamén, sombrisas paredes solitarias;
adiós, sobras queridas; adiós, sombras odiadas;
outra vez os vaivéns da fertuna
pra lonxe me arrastran.
Cando volver, se volvo, todo estará onde estaba;
os mesmos montes negros i as mesmas alboradas,
do Sar e do Sarela mirándose nas augas;
os mesmos verdes campos, as mesmas torres pardas
da catedral servera ollando as lontananzas.
Mais os que agora deixo tal comoa a fonte mansa
ou no verdor da vida, sin tempestás nin bágoas,
¡cánto, cando eu tornare, vítimas da mudanza,
¡cánto terán de presa andando na senda da desgracia!
I eu…, mais eu ¡nada temo no mundo!
que a morte me tarda!
(Rosalía de Castro – Follas novas)